Ο νονός ο κοινωνός και ο άλλος δρόμος

«Έλληνες σηκωθείτε, στις 26 Μαΐου Φεύγουν», κάπως έτσι ο πολύς κ. Τσίπρας ζητάει από τους λιγοστούς παρευρισκομένους των συγκεντρώσεων στις κατά τόπους περιοδείες του «να διώξουν την κυβέρνηση», μέσω Ευρωεκλογών και αυτοί ως καλοί χειροκροτητές τύπου ΠΑΣΟΚ της δεκ του 1981-1991, (αλλά κατά 1/10 λιγότεροι), η το πιστεύουν, (επιβεβαιώνοντας τη λογική της λύσης των προβλημάτων δια της ανάθεσης, που είναι ραγιαδισμός), η τα έχουν χάσει εντελώς στο όνομα της καβάλας στο καλάμι, δηλαδή στο όνομα της ανάληψης της κυβερνητικής εξουσίας την επομένη ακριβώς των Ευρωεκλογών και εθελοτυφλούν πριν το γκρεμό πως θα γίνουν τσάροι δηλαδή Καίσαρες στη θέση του Καίσαρα!!!

Δεν εξηγείται το φαινόμενο του ΣΥΡΙΖΑ και των συν αυτού, όπως δεν εξηγούνται φαινόμενα τύπου Χρ. Αυγής που καβαλούν όλες τις καλαμιές του κάμπου και ως συγκοινωνούντα δοχεία και ως συνέχειες του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα και στον αντικομμουνισμό και στην Κεϋνσιανολογία (που ακόμα και οι πέτρες γνωρίζουν πως πάει μας τελείωσε ανεπιστρεπτί) και δεν εξηγούνται ως φαινόμενα γιατί είναι τροφοδοτούμενα από άλλα κοινωνικά και πολιτικά φαινόμενα. Συν τοις άλλοις οι δυο τους δεν είναι φαινόμενα για ένα ακόμη λόγο, γιατί δεν έχουν κανένα έρεισμα στο εργατικό λαϊκό κίνημα, είναι κατασκευάσματα συγκεκριμένης αντεργατικής χρήσης και πολιτικής γραμμής. Ο ένας με το 27% κουνούσε μαντίλι και έκλεινε το μάτι στα κελεύσματα της ΕΕ και ο άλλος στο ρόλο του “μπαμπούλα” που απειλούσε και συνεχίζει να απειλεί κάθε είδους εργατική ανασύνταξη πότε με τα σκλαβοπάζαρα γραφεία της και πότε με τις ανοιχτές απειλές κατά του ΠΑΜΕ, με αυτούς τους τρόπους και οι δυο εξαφάνιζαν κάθε είδους μορφής εργατικής λαϊκής ανασύνταξης, ο ένας με το “να φύγουν” κι ο άλλος με το “ερχόμαστε” καλή σαρακοστή δηλαδή!!! Οι δυο τους, ήταν, είναι και θα παραμείνουν συγκοινωνούντα δοχεία στην μικροαστική διαστρωμάτωση της χώρας. Η φύση της ελληνικής πραγματικότητας αυτή που έγινε κάτι σαν θέσφατη από το 1970 και έπειτα, ξαφνικά τραβήχθηκε κάτω απ΄ τα πόδια της κυρίως σε αυτές τις μερίδες σε "χρόνο μηδέν". Ήταν αυτά τα τμήματα που ποτέ δεν απέργησαν, ποτέ δεν γράφτηκαν στα σωματεία τους, αλλά ακόμα και εκείνων που όταν “απεργούσαν” το έκαναν με άδεια, που μέσα σε δυο χρόνια πήρε μορφή αγανάκτησης και τα οδήγησε στην αγκαλιά των “εργολάβων” της "άμεσης" εξυπηρέτησης τους.

Αυτή η κατάσταση ευνοεί κατασκευάσματα και μορφώματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και η Χ. Αυγή όπου η δομή τους απευθύνεται και στηρίζεται κυρίως στα παραπαίοντα μέσο – μικροαστικά στρώματα και στην ξεχαρβαλωμένη (απ' τα πάνω) εργατική αριστοκρατία της ΠΑΣΚΕ δημοσίου, έλκονται από "το εύκολο", το "αναίμακτο", τις αυταπάτες και όλα τούτα τροφοδοτούνται από ΣΥΡ & Χ. Α με νεότερες δομές ευκολίας που έρχονται από το σκοτεινό παρελθόν. Παράλληλα και ταυτόχρονα μεγάλα τμήματα από τις τότε οργανωμένες δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ, τις ΝΔ και και του ΛΑΟΣ μεταφέρονται συντεταγμένα με εσωτερική οδηγία από το αντιπολιτευόμενο εσωτερικό των παραπάνω σε ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, Χ. Α με μεγάλη ευκολία με  "αντιμνημονιακό" προσανατολισμό, ενώ μερίδες του βιομηχανικού, εφοπλιστικού και τραπεζικού κεφαλαίου της χώρας δίνει γην και ύδωρ για την λεγόμενη αναδιάταξη τότε και για την λεγόμενη αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού τώρα. Αν βάλουμε μέσα σε αυτό το μείγμα μερίδων του κεφαλαίου όπως το ξενοδοχειακό και το κατασκευαστικό, που βρήκαν πολλαπλές εξαρτήσεις από τους κλασσικούς αλλά και νέους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς – παίχτες, τότε τα πράγματα είχαν φυσιολογική εξέλιξη.

Η ανίατη ασθένεια του μικροαστισμού στο καπιταλιστικό σύστημα είναι εδώ ζωντανή και ενώ τα μικρομεσαία στρώματα ολοένα και εξαφανίζονται είτε γιατί προλεταριοποιούνται, είτε γιατί καταστρέφονται, είτε γιατί αλλάζουν μορφή συναθροιζόμενα σε αυτούς που τους προτείνουν άμεσες, εύκολες και δια της ανάθεσης λύσεις από τον όποιο αριστερό-δεξιό-κεντρώο υπεράνθρωπο και στην ΕΕ θεριεύει μέρα με τη μέρα όσο δεν ενισχύονται οι ταξικές συνδικαλιστικές δυνάμεις που έχουν καθαρά πολιτικά χαρακτηριστικά.

Όπως έχουμε πει και στο παρελθόν η λεγόμενη δυτική Ευρώπη ότι ήταν να το δώσει το έδωσε και αυτό είχε "προοδευτικά" χαρακτηριστικά μέχρι την κομμούνα του Παρισιού, από εκεί και μετά έδινε ψήγματα που ήταν σαφώς επηρεασμένα από το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε και προήλθε από την πρώην ανατολική Ευρώπη και τη Σοβιετική Ένωση, την οποία δεν την λόγιζαν ουδέποτε Ευρώπη οι Ευρωπαίοι απόγονοι του Καρλομάγνου εκεί γύρω από τις Άλπεις. Η ΕΕ στα κρίσιμα φτωχά λαϊκά στρώματα χαρακτηρίζεται από τέσσερα χαρακτηριστικά και αυτά είναι:

α)Η άγνοια και η ημιμάθεια που παίζουν στην ετεροβαρή λογική του καλού εξειδικευμένου εργάτη, υπαλλήλου, επιστήμονα, μικροεπαγγελματία, που από γενική γνώση, ιστορία, πολιτική οικονομία και φιλοσοφία, είναι στον κόσμο του, άγεται και φέρεται από πληροφορίες που του πλασάρουν από εδώ και από εκεί και δεν είναι σε θέση να τις συνδυάσει.

β)Η από αδιαφορία, αναζήτηση έυκολων λύσεων, μέχρι και η ηττοπάθεια που έχει καλλιεργηθεί μέσα του από τους μηχανισμούς του συστήματος η οποία τον αφήνει εκτός του σωματείου του και του αποθεώνει τα πιο χαμηλά ένστικτα τον κάνει οπαδό όχι όμως μετέχοντα στα κοινά, και εδώ τα αντικομμουνιστικά χαρακτηριστικά επίσης αποθεώνονται, ακόμα και όταν είναι στο σωματείο του που το θέλει “ακομμάτιστο”, αυστηρά συντεχνιακό εξυπηρετητή φάτσιο δηλαδή όπως αυτά του Μουσολίνι, η αποκλειστικά εξωραϊστικό σύλλογο συνδιαλλαγής ανάμεσα στον κοινωνικό-εταιρισμό, η μια trade unionism καρικατούρα.

γ)Ο Ραγιαδισμός πάσης φύσεως, αυτός της ρουσφετολογίας που σε όλη την Ευρώπη και όχι μόνο στην Ελλάδα είναι πραγματικότητα και της αδιαφανούς η “καθαρής” ανάθεσης με βάση την “αξία”του σε κάποιο υπεράνθρωπο, εργολάβο που όμως όταν αυτός “αδυνατεί” θέλει το κεφάλι του επί πίνακι, και μόλις αλλάξει υπέρ αυτού, γίνεται ξανά κάτι σαν ημίθεος.

δ)Ο τυχοδιωκτισμός και η κουτοπονηριά που υπάρχει σε εκείνο το κομμάτι της κοινωνίας που πάντα συμμετέχει γύρω από την εξουσία, κυβερνητική και μη, που γλύφει κατουρημένες ποδιές και δεν ενέχει κανενός είδους “ανδρισμό” στη συμπεριφορά του, δέχεται με την ίδια ευκολία να προσκυνήσει “κατουρημένες ποδιές” και “καθαρά χέρια”, αρκεί να είναι στο παιχνίδι, αλλά και με την ίδια ευκολία αλλάζει στρατόπεδο χωρίς καμία αιδώ και κανένα πρόβλημα.

Με βάση τα παραπάνω και με όχημα την ανάπτυξη που φυσικά είναι εδώ και υπαρκτή, αλλά αναιμική, όμως για ποιους (για τα μονοπώλια θα είναι και ενάντια στο εργατικό – λαϊκό κίνημα) θα είναι, και σιγά σιγά θα κάνει την εμφάνιση σε μισθούς και συντάξεις των 50 – 180€ το μήνα παντού σε κάθε περιφέρεια της σημερινής η αυριανής ΕΕ που σίγουρα δεν θα είναι αυτή που γνωρίζουμε, (θα συρρικνωθεί αναγκαστικά), η αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού θα εξαρτηθεί ως χάρτα, μετά τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές που θα τις πάρουν απ' ότι φαίνεται πανηγυρικά και παντού οι νυν συγκυβερνώντες και με πιθανή αλλαγή στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, όπου στις Ευρωεκλογές ως "ΕΛΙΑ" θα έχει μεγάλο πρόβλημα, όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ που δεν έχει πάρει χαμπάρι ότι το 27% του 2012 θα είναι μάλλον απίθανο να πραγματοποιηθεί και τότε οι εξελίξεις θα τρέξουν με αποτέλεσμα να συμμαχήσει και με την "επάρατο δεξιά".

Κατά τη γνώμη μας ο κ Τσίπρας θα πάρει θέση στελέχους της ΕΕ ως ο νέος Ευρωπαιάρχης στη θέση του Μπαρόζο, δηλαδή ως ο νέος Ομπάμα της ΕΕ και η κόντρα ΕΕ της Νότιας Γερμανίας με τις ΗΠΑ θα οξυνθεί ακόμα παραπέρα. Ο ΓΑΠ και η οικογένεια του ως φυσικοί ιδιοκτήτες του ΠΑΣΟΚ, θα παίξουν το ρόλο μαγνήτη στην "κεντροαριστερά" και το ΣΥΡΙΖΑ που θα πετάξει την αριστερή πλατφόρμα απ' το παράθυρο για να συγκεραστεί με τη σειρά της με τα Σχέδια Β και τις όποιες ΑΝΤΑΡΣΥΑ του μέλλοντος.
Απ΄την άλλη όχθη οι Καραμανλικοί θα επιστρέψουν ως φυσικοί ιδιοκτήτες της ΝΔ αργά η γρήγορα, έχοντας προετοιμάσει για τα δεξιότερα αυτής, ένα έτοιμο ανά πάσα στιγμή μηχανισμό που όταν γυρίσει μια νέα κρίση πολύ ισχυρή από αυτήν, θα έχουν προετοιμασμένη την επόμενη φάση στο εποικοδόμημα με ένα έτοιμο “σοβαρό” ακροδεξιό κόμμα τύπου Λεπέν με "ελληνορθόδοξα" χαρακτηριστικά και ένα φιλελεύθερο κόμμα από "αριστερά" όπως σε όλη την ΕΕ.

Όποιες και να είναι οι εξελίξεις, ένα είναι δεδομένο ότι όσο τα φτωχά λαϊκά στρώματα, εγκλωβίζονται σε αυταπάτες, εύκολες λύσεις, αστικές εκλογές, και απέχουν από τα σωματεία τους δηλαδή δεν εγγράφονται ως μέλη σε αυτά και δεν αποζητούν αυτά στο απώτερο μέλλον να αντικαταστήσουν την αστική εξουσία, με μια νέα λαϊκή και όσο δεν παλεύουν με τα ταξικά σωματεία, συνδικάτα, ομοσπονδίες, το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, με τη λαϊκή συμμαχία τόσο θα αδυνατίζει η παρέμβαση τους, τόσο θα διαχωρίζεται η πολιτική από το συνδικαλισμό και τόσο οι αγώνες του χτες, δε θα φτάνουν για το σήμερα, οι αγώνες του σήμερα για το αύριο κοκ.

Για όλους αυτούς τους λόγους τόσο στις δημοτικές και στις περιφερειακές εκλογές και στον πρώτο και στο δεύτερο γύρο παντού Λαϊκή Συσπείρωση ακόμα και αν στο δεύτερο γύρο δεν είναι αυτή, όσο και στις Ευρωεκλογές ΚΚΕ για την ανασύνταξη του εργατικού λαϊκού κινήματος και μια πανίσχυρη λαϊκή αντιπολίτευση, όλα τα άλλα είναι για τον Κλείδωνα, εξάλλου 800 κόμματα 2 πολιτικές, η με το κεφάλαιο, η με τους εργάτες.