Η πίστη, η κρίση και ο νέος τύπος ανθρώπου.

Ολισθηρό οδόστρωμα,η όλα του γάμου(της γέννας) δύσκολα;

 Η θρησκευτική πίστη δεν υπήρχε πάντα, γεννήθηκε με τον καταμερισμό της εργασίας, άλλοτε ως ανάγκη ερμηνείας των φυσικών φαινομένων και άλλοτε ως ιδεολογικός προσανατολισμός της κυρίαρχης τάξης.

Από αρχαιότερο σύστημα σε νεότερο σύστημα η ανάγκη για αλλαγή του προσανατολισμού του θρησκευτικού περιεχομένου ήταν ανέκαθεν η ανώτατη μορφή οργανικής αντανάκλασης της πολιτικής οικονομίας δηλαδή της διάρθρωσης του κάθε τρόπου παραγωγής. Οι θρησκείες από την γέννεση τους έως και τον πρώιμο προμονοπωλιακό καπιταλισμό ήταν ο ιδεολογικός βραχίονας των εκάστοτε εκμεταλλευτικών κοινωνικό-οικονομικών σχηματισμών. Από τις πρωτόγονες λατρευτικές τάσεις σε αντικείμενα[(τοτεμισμός – ανιμισμός) που προέκυψαν από τον καταμερισμό της εργασίας], μέχρι τα μετέπειτα πολυθεϊστικά σχήματα και τα πολύ αργότερα αργότερα μονοθεϊστικά θρησκευτικά σχήματα, φανερώνονταν η αγαστή σχέση οικονομίας θρησκείας ως σχέση βάσεως και εποικοδομήματος. Αυτή η άρρηκτη σχέση των δύο με τη σειρά της γέννησε και άλλου είδους διαφοροποιήσεις που στη βάση τους είχαν πανομοιότυπα χαρακτηριστικά. Δεν είναι τυχαίο ότι σε περιόδους με κοινές σχέσεις ιδιοκτησίας και παραγωγής, παρατηρείται πολύ μεγάλη πολυδιάσπαση από γεωγραφική άποψη όπου ο τρόπος παραγωγής είχε μικρές διαφοροποιήσεις. Όσο περισσότερο εξελίσσονταν ο καταμερισμός της εργασίας (πάντα μέσα στα πλαίσια της ατομικής ιδιοκτησίας), άλλο τόσο εξελίσσονταν και άλλο τόσο πιο σύνθετο γίνονταν το θρησκευτικό περιεχόμενο, άλλο τόσο και ακόμα περισσότερο, μεγάλωνε και το πρελούδιο των αντιθέσεων και των συνθέσεων που διαπερνούσε το ένα θρησκευτικό ρεύμα σε σχέση με το άλλο.

Ακόμα και ο Χριστιανισμός (που τόσο πολύ πολέμησε τις πολυθεϊστικές θρησκείες ειδικά με το καθεστώς της Ανατολικής Ρώμης), άλλο τόσο ενίσχυσε τον Ισλαμικό χαρακτήρα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ήταν απαραίτητη και αναγκαία η σύμπραξη των δυο για να συνεχίσει αυτή η ιδιότυπη φεουδαρχία ανατολικού τύπου, έπρεπε να συνεχίσει να υπάρχει ταυτόχρονα και μάλιστα δυαδικά. Ο Ορθόδοξος Χριστιανισμός και ο Μουσουλμανισμός για παλιούς και νέους αφεντάδες έπρεπε να συνυπάρξουν. Ο ισλαμικός τρόπος διακυβέρνησης όταν πήρε την σκυτάλη από την Χριστιανική Ανατολική Ρώμη, και έγινε Οθωμανική Αυτοκρατορία δεν εξαφάνισε την Χριστιανοσύνη και χέρι-χέρι οι δυο τους συνέχισαν την φεουδαρχία ανατολικού τύπου σχεδόν έως την Γαλλική επανάσταση.

Η μεγαλύτερη προσωπικότητα του Χριστιανικού τόξου ήταν αναμφισβήτητα ο Λούθηρος που χωρίς αυτόν ο καπιταλισμός θα ήταν πολύ δύσκολο να καθιερωθεί ως νεώτερη οικονομική δραστηριότητα εντελώς διαφοροποιημένη από την λογική της συσσώρευσης πλούτου που δεν παράγει κερδοφορία και κατά συνέπεια νέο πλούτο σε μια ατέρμονη διαδικασία που θα στηρίζεται στην ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και θα είναι ο τελικός αποδέκτης της κερδοφορίας.

Ο καπιταλισμός σήμερα δηλαδή τα μονοπώλια και η κάθε αστική τάξη σε κάθε χώρα ξεχωριστά δεν έχει ανάγκη καμία θρησκεία, πέραν της κερδοφορίας και της παραπέρα συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης της παραγωγής και του κεφαλαίου, όμως σε ένα κοινωνικοοικονομικό σχηματισμό ενυπάρχουν ταυτόχρονα τα υπολείμματα και τα σπέρματα του προηγούμενου και του επόμενου τρόπου παραγωγής μαζί με τον υπάρχων. Την ανάγκη θρησκευτικής “λατρείας”(εντελώς διαφοροποιημένης από την κλασσική της έννοια) έχουν τα μικροαστικά και μεσοαστικά στρώματα και τα εξαθλιωμένα(λούμπεν) στοιχεία της εργατικής τάξης που σε ενδιάμεσες φάσεις εξέλιξης των συστημάτων όπως τώρα χάνουν το χαλί κάτω απ΄ τα πόδια τους αναζητώντας τον υπεράνθρωπο η τον Θεό που θα τους σώσει και γι αυτό ο καπιταλισμός ακόμα και σήμερα προσπαθεί να κρατάει τις θρησκείες ζωντανές ενώ τις απονεκρώνει(Ο νόμος της ενότητας και πάλης των αντιθέτων), αλλά σιγά σιγά τους κόβει και τα ποδάρια γιατί του είναι σχεδόν άχρηστες ως ιδεολογικός βαστάζος...  

Οι κρίσεις....«Ο παλιός κόσμος πεθαίνει και ο νέος κόσμος πασχίζει να γεννηθεί. Τώρα είναι η εποχή των τεράτων».(Α. Γκράμσι)

Η Αλλαγή ρυθμού συνιστά ασταθή ισορροπία...

Η διαφορά φάσης ανάμεσα στην παρούσα (σε τόπο χρόνο, μορφή, περιεχόμενο, ουσία και φαινόμενο και η μη συμβατή συμπεριφορά τους και όταν λέμε συμπεριφορά δεν εννοούμε τη συμπεριφορά από την άποψη της σχολής του συμπεριφορισμού), φάση σε σχέση με την επόμενη και τη μεθεπόμενη φάση της παραγωγής προϊόντων – υπηρεσιών και κεφαλαίων(στην παραγωγική διαδικασία), η των κανόνων συμπεριφοράς και δραστηριότητας(στις κοινωνικές σχέσεις ως αποτέλεσμα των σχέσεων παραγωγής) δημιουργεί τα πάσης φύσεως κρισιακά φαινόμενα.

Κάθε επιμέρους κρισιακό φαινόμενο κρύβει στον γενετικό του κώδικα το κρισιακό "γονίδιο" της οικονομίας(πολιτικής οικονομίας), αφού αυτή καθορίζει τις σχέσεις παραγωγής και το ποσοστό του υπερπροϊόντος που θα γίνει υπεραξία. Αυτού δηλαδή του ποσοστού που καθορίζει το κέρδος που όταν μειωθεί καθορίζει και τη μορ΄φη και το περιεχόμενο των κοινωνικών κρίσεων που έπονται.

Όπως η καπιταλιστική κρίση κάθε μορφής είναι αποτέλεσμα των αδήριτων - οξύτατων αντιθέσεων και ανισσομετριών του καπιταλιστικού συστήματος υπερσυσσωρεύοντας τρομαχτικές ποσότητες λιμναζόντων κεφαλαίων προϊόντων και υπηρεσιών, έτσι ακριβώς η υπερσυσσώρευση ασύνδετων και άχρηστων πληροφοριών, είναι αποτέλεσμα αυτής της καπιταλιστικής κρίσης. Η μαζική προώθηση άχρηστων και ασύνδετων πληροφοριών, εικόνων και κυρίως αισθήσεων από το εποικοδόμημα και τα φερέφωνα του πραγματοποιείται μέσα στα πλαίσια γενικευμένων αντιθέσεων και ανισσομετριών που μετακυλίονται στις κοινωνικές σχέσεις και δεν έχουν καμία διαλεκτική συνέχεια και ασυνέχεια. Η όλη διαδικασία είναι μια προσπάθεια σωτηρίας του συστήματος απ' τα πάνω, το πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης και των μονοπωλίων για τη διατήρηση των μέσων παραγωγής και την αναπαραγωγή του ικανού ποσοστού της κερδοφορίας.
Όταν η διαλεκτική εξαφανίζεται ταχυδακτυλουργικά, δημιουργείται η μεταφυσική κατανόηση καταστάσεων και πραγμάτων, αυτής που ο λαός δικαίως ονομάζει ανωριμότητα για να μην πούμε βλακεία, που ωστόσο είναι αρεστή στα μικρομεσαία στρώματα της κοινωνίας. Τα εν λόγω στις περιόδους μεγάλων κρίσεων είναι το κλειδί για τη σταθερότητα μιας και δεν αποτελούν καμία πρωτοπορία, είναι εκείνα τα στρώματα που έχουν γαλουχηθεί στην ανταγωνιστικότητα και επιχειρηματικότα, δηλαδή σε μια αυταπάτη κερδοφορίας, όπου το μικρόβιο της δε βγαίνει με τίποτα από το αίμα τους. Είναι αυτά τα στρώματα που στο όνομα της παραπάνω αυταπάτης, αφενός μεν αναπαράγουν το μικροαστικό άλλοθι του “κάτσε στα αυγά σου” η του "σύντομα θα αλλάξουν τα πράγματα" και αφετέρου δημιουργούν όλες τις προϋποθέσεις της αναμονής ενός θαύματος για τη σωτήρια του μικροαστού πιστού στην μεταφυσική και το μυστήριο. Στη μικροαστική συνείδηση οι ιστορίες δολοπλοκίας που δημιουργούνται, συν τοις άλλοις του παρέχουν και τη δυνατότητα της μετάνοιας, μιας μετάνοιας που φροντίζει το έγκλημα να το μετατρέψει έντεχνα σε λάθος και εφόσον αυτός ο γρίφος επιλύεται το άλγος της μικροαστικής αθλιότητας με την αθλιότητα της μετάνοιας όλα είναι καλά.

Γενικά κάθε σύγκριση με ανισόμετρα μεγέθη συνιστά βλακεία και ανωριμότητα, σε αυτή τη φάση ο νέος τύπος ανθρώπου τι πράττει; Σίγουρα δεν πράττει ότι πράττει χωρίς κρίση, χωρίς συλλογικότητα και χωρίς κομμάτικότητα(δηλαδή την ανώτατη μορφή της συλλογικότητας), δεν πράττει δια της αποκαλύψεως και κάθε βήμα του δε συνιστά μετάνοια μετατρέποντας το έγκλημα σε λάθος που διαγράφτηκε ως μη γενόμενο. Ό νέος τύπος ανθρώπου που ξεκινά από τον εργάτη, βάζει τις λάθος επιλογές μπροστά σε κάθε βήμα εξετάζοντας τες και βγάζοντας συμπεράσματα που θα λειτουργήσουν ως όπλα μη επανάληψης μιας παρόμοιας διαδικασίας (που ποτέ δεν είναι ίδια με την προηγούμενη, αλλά στη μορφή έχουν πολλά κοινά) και όταν λέμε εργάτης ως πρωτοπορία εννοούμε τον ταξικά συνειδητοποιημένο εργάτη. Μόνο αυτός μπορεί να γίνει πρωτοπορία όχι μεταφυσικά, αλλά απολύτως διαλεκτικά, γιατί δουλεύει μαζί με άλλους εργάτες, είναι συλλογικός στη μορφοποίηση του προϊόντος που παράγει, διαθέτει αλληλεγγύη στους συναδέλφους και το μικρόβιο της κερδοφορίας δεν τον έχει εμποτίσει. Ο ταξικά προσανατολισμένος εργάτης(η πρωτοπορία της κοινωνίας δηλαδή), δεν περιμένει κανένα εργοδότη να τον σώσει, δεν περιμένει καμία θεωρητική βοήθεια από την διανόηση που τον βλέπει ως όχημα για να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη. Ο εργάτης διεκδικεί με όπλο την κομματικότητα, είναι πολέμιος του ραγιαδισμού και δεν περιμένει τη βοήθεια κανενός υπερανθρώπου η θεού. Τα όπλα του είναι η κομματικότητα και η πρωτοπόρα δράση του στο συνδικάτο, δεν πρέπει να αποζητά ατομική δικαίωση ποτέ, οι συνειδητοί εργάτες είναι άθεοι δεν θέλουν ήρωες ατομικής δράσης, αλλά κομματικότητας στην ανώτατη μορφή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, εξάλλου η ατομικιστική βούληση δεν είναι αναγκαιότητα που δημιουργεί αξιοπρέπεια. 

Ο νέος τύπος ανθρώπου...

Χειραφετημένη γυναίκα, σημαίνει χειραφετημένος εργάτης.

Τον Άθεο(που μόνο ο ταξικά προσανατολισμένος εργάτης μπορεί να είναι) δεν τον αφορά να αποδείξει τη μη ύπαρξη του θεού, αλλά το πόσο άχρηστη είναι η ύπαρξη του (ως συνειδητή επιλογή των θρησκευόμενων). Δηλαδή να αποδείξει ότι όσο υπάρχει θεός η θεοί που αντικειμενικά υπάρχουν, (ως προέκταση του υποκειμενικού και αντικειμενικού ιδεαλισμού) στα κεφάλια των μικροτσούτσουνων. Αντικειμενικά για αυτούς η θεία πρόνοια είναι ένα δεδομένο αξίωμα, όπου το παρακαλετό το χαπάκι της δίαιτας και η κρέμα νυχτός (αντικαθιστούν τον αγώνα και την προσπάθεια), και με όλα τα παραπάνω και με ακόμη περισσότερα, κάποτε θα γίνουν φορείς είτε ενός μεγάλου φαλλού, είτε μιας παντοτινής λεπτότητας και νιότης...

Φυσικά η επιστήμη σηκώνει τα χέρια τη στιγμή που αυτοί “νίπτουν τας χείρας” και περιμένουν πιλάφια και παραδείσους στη μεταθάνατο ζωή και πρέπει να είσαι μεγάλος μικροαστός για να περιμένεις ανταλλάγματα για τις συγχωρημένες εγκληματικές σου ενέργειες....

Για τον άθεο είναι λάθος να προσπαθεί συνεχώς να τα βάζει με τις θρησκείες και να προσπαθεί να αποδείχνει συνεχώς ότι τα θαύματα είναι τσαρλατανισμοί, αλλά να αποδείχνει συνεχώς και με την πράξη του ότι οι θεοί που υπάρχουν στα κεφάλια των πιστών και αυτοί δεν βγαίνουν με τίποτα από εκεί μέσα ότι δεν ενδιαφέρονται να τους σώσουν, εξάλλου η μόνη χρησιμότητα των θρησκειών στον καπιταλισμό είναι η ανάγκη αναζήτησης ενός υπερανθρώπου, ενός εκπροσώπου του μεγάλου κεφαλαίου που σαν θεός θα κάνει θαύματα για το πόπολο...

Η γνώση και αλήθεια δια της αποκαλύψεως του Θεού, η για να το πούμε πιο λιανά, η «εξ Αποκαλύψεως απόλυτη Αλήθεια», δεν αφορά τον άθεο εξάλλου να αποδείξει τι κάτι που στα ταξικά συστήματα είναι υπαρκτό; Οι θρησκείες δεν είναι μια μεταφυσική έμπνευση των δημιουργών των πάσης φύσεως λατρείας. Να μην ξεχνάμε πως οι θρησκείες μέχρι τον καπιταλισμό, ουσιαστικά ήταν οι μοναδικές σε λανθάνουσα μορφή κοινωνικοοικονομικές ιδεολογίες των έως τότε εκμεταλλευτικών συστημάτων και σήμερα παραμένουν κραταιές μόνο για τους μικροαστούς όπου ανάλογα τη διαστρωμάτωση τους έχουν και από ένα δόγμα, η ένα παραδόγμα.

Ο ρόλος του κομμουνιστή μέσα στο σοσιαλισμό.

Ο συνειδητός άθεος δεν έχει όνομα, δεν αποζητεί προτομές, δεν θέλει likes στα social media(σε αυτά δε συμμετέχει συνειδητά γιατί είναι εικονική πραγματικότητα, δεν είναι μονάδα παραγωγής για να γίνουν κατανοητές οι σχέσεις παραγωγής), δε θέλει να φαίνεται ως ήρωας, αλλά ως εκτελεστικός βραχίωνας της ανθρωπότητας(στον καπιταλισμό εκφράζεται μόνο από τους εργάτες και τους συμμάχους τους), παρακινόντας την να βγεί μπροστά. Ότι κάνει δεν το κάνει ούτε για τα ανταλλάγματα, ούτε για τα ευχαριστώ. Δεν έχει και δεν ψάχνει για σωτήρες, αλλά παλεύει ως συνειδητός Σταχανοφιστής όχι για κάποια μεταρρύθμιση της κοινωνίας αλλά για την επαναστατικοποιήση της, Επουδενεί δεν προσπαθεί ως γνήσιος Πασοκος της δεκαετίας του 1980(σήμερα ως Συριζαίος), η ως υπερεπαναστάτης του αύριο (ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Σχέδιο Β', Αριστερό ρεύμα κοκ) να αποδείχνει με μανία πως δεν υπάρχει θεός, προτάσσοντας τον από την κλειδαρότρυπα μέσω των πάσης Φύσεως Τσιπραλέξηδων....

Στο δια ταύτα, ο φιλοσοφικά άθεος δεν υποστηρίζει την ύπαρξη η μη του κάθε λογής θεού, που ακόμα και αν αποδειχτεί ότι υπάρχει, αυτός συνειδητά δεν θα ανατρέχει σε αυτόν.

Συνειδητά άθεος είναι αυτός που δεν τον αφορά καν αν υπάρχει θεός με υπερφυσική η ανθρώπινη μορφή. Γι αυτόν η πάσης φύσεως προσπάθεια σε αυτή τη φάση ανάπτυξης του καπιταλισμού απόδειξης της μη ύπαρξης του, είναι αφενός μεταφυσική και αφετέρου χυδαίος και προκλητικός αποπροσανατολισμός, για να μην πούμε αποθέωση του θεού αφού τον ψάχνει από την ανάποδη, διαμοιράζοντας υπερήρωες στην εκλογική πελατεία ο αστός πολιτικός στους μικροαστούς δια ρουσφετιού.

Για τον άθεο δεν είναι επιλυμένο θέμα αν υπάρχει, η αν δεν υπάρχει θεός, του είναι παντελώς αδιάφορο δεν ασχολείται καν με αυτό, δεν επιζητεί να σώσει το τομάρι του, αλλά την ανθρωπότητα(να αποκτήσει αυτή ταξική συνείδηση), που μόνο με την δικτατορία του προλεταριάτου μπορεί να επιτευχθεί και προς την πορεία εξέλιξης προς την αταξική κοινωνία που αυτή θα χαράξει.

Ο συνειδητά άθεος δεν κάνει το δευτερεύον πρωτεύων, πόσω μάλλον δε, το ούτε καν τελευταίο, επικεντρώνεται σε ένα υλικό τρόπο σκέψης με βαθιά διαλεκτική σχέση αιτίας και αιτιατού ως προς το πως θα καταργηθεί η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και πως θα κοινωνικοποιηθούν τα μέσα παραγωγής μέσω κεντρικού σχεδιασμού και εργατικού λαϊκού ελέγχου. Ο συνειδητά άθεος ενδιαφέρεται στο πως θα προετοιμάσει την εργατική τάξη να αποκτήσει ταξική συνείδηση, ταξική αλληλεγγύη με σκοπό την ταξική πάλη που δεν σταματάει στο σοσιαλισμό, άρα το ζητούμενο δεν είναι η επανάσταση(μόνο οι γλοιώδεις τροτσκιστές την έχουν κάνει φετιχισμό), εξάλλου "ο πάγος έσπασε και δρόμος χαράκτηκε"(όπως έλεγε ο Λένιν) και δε μιλάμε φυσικά για αστικά κοινοβούλια...

Ο συνειδητά άθεος στέκεται στις αιτίες και όχι στις βολονταριστικές απαιτήσεις, απορρίπτει τον ατομικισμό, στέκεται άγρυπνος φρουρός της κομματικότητας και δεν αποδέχεται κανενός είδους ρουσφέτι. Δεν περιμένει και δεν πρέπει να περιμένει τίποτα για ότι κάνει, δε ζητά κανενός είδους ηθικό η υλικό αντάλλαγμα και κανένα "σούπερμαν" να τον σώσει, ούτε αυτός από μόνος του θα σώσει κανένα, δεν είναι φιλοτομαριστής γιατί δεν έχει μικροαστική συνείδηση που κατά βάση είναι πιστοί είτε στον Τσίπρα, είτε στον όποιο προφήτη άγιο κοκ.....

Η διαφορά φάσης ανάμεσα στον άθεο και στον θρησκευόμενο είναι πολύ μεγάλη για να καλυφθεί και δεν καλύπτεται όσο υπάρχει η ελπίδα δηλαδή μέρος της «εξ Αποκαλύψεως απόλυτης Αλήθειας», εξάλλου για τον συνειδητό άθεο το πρόβλημα δεν είναι ο θρησκευόμενος, ούτε καν ο θεός που μεταφυσικά πρεσβεύει, αλλά η πίστη του για μελλοντική σωτηρία με το πάτημα ενός κουμπιού, η στην καλύτερη περίπτωση (στην ανάπτυξη), που θα έλθει αλλά με τι όρους και τι περιεχόμενο. Αυτή η διαφορά φάσης (ως κρισιακό φαινόμενο), που στα πλαίσια της ταξικής πάλη είναι κανονικός αποπροσανατολισμός δεν αφήνει το ταξικά κοινό πεδίο πάλης να ευοδώσει που είναι πιότερο αναγκαίο ως στοιχείο ταξικής αλληλεγγύης από το βαθυστόχαστα φιλοσοφικό, αλλά ταυτόχρονα και ιδεαλιστικό που το μόνο που μπορεί να βοηθήσεις είναι η καλλιέργεια αυταπατών που θα ξεμπλοκάρει τη προηγούμενη υπερσυσσώρευση κεφαλαίων, σε σχέση με την τωρινή, την επόμενη και την μεθεπόμενη με μισθούς λίγο πάνω από τα 50 ευρώ!!!